Οι παθήσεις της ποδοκνημικής μπορεί να οφείλονται σε γενετική προδιάθεση, σε διαφόρων ειδών αρθρίτιδα αλλά συχνότερα από βλάβες που προκύπτουν λόγω συνεχούς καταπόνησης, λόγω έντονης αθλητικής δραστηριότητας (ποδόσφαιρο, δρόμος αποστάσεων ,κ.α) και άλλων δραστηριοτήτων.
Διάστρεμμα/ Σύνδρομο πρόσκρουσης ποδοκνημικής
Η πιο συχνή βλάβη της ποδοκνημικής από αθλητικές δραστηριότητες είναι το διάστρεμμα. Η συχνή υποτροπή της κάκωσης προκαλεί το Σύνδρομο πρόσκρουσης ποδοκνημικής, μία επώδυνη πάθηση στο πρόσθιο τμήμα του αστραγάλου κυρίως κατά την προς τα πάνω κίνηση του ποδιού. Οφείλεται στη δημιουργία ουλώδους ιστού ή και οστεόφυτων στην πρόσθια ή και στην οπίσθια περιοχή της άρθρωσης, εξαιτίας των επαναλαμβανόμενων διαστρεμμάτων.
Το σύνδρομο εκδηλώνεται με μόνιμο πόνο στην περιοχή του αστράγαλου ιδιαίτερα στο τρέξιμο ή μετά από άλμα. Η διάγνωση γίνεται εγκαίρως με κλινική εξέταση και υπέρηχο, με μαγνητική τομογραφία που θα αποκαλύψει το μέγεθος της βλάβης και θα αποκλείσει τυχόν άλλες παθήσεις. Ο ιατρός αναλόγως του μεγέθους του προβλήματος θα δώσει οδηγίες αντιμετώπισης:
Ενώ ένα απλό διάστρεμμα αντιμετωπίζεται επιτυχώς με συντηρητικά μέσα (παγοθεραπεία, περίδεση, ανάπαυσή κλπ). Εάν το διάστρεμμα είναι 2ου ή και 3ου βαθμού, μπορεί τοποθετείται νάρθηκας ακινητοποίησης της άρθρωσης για ταχύτερη επούλωση της συνδεσμικής κάκωσης. Μετά την υποχώρηση του έντονου πόνου και του οιδήματος, εφαρμόζεται πρόγραμμα φυσικοθεραπείας για την αποκατάσταση του εύρους κίνησης και την μυική ενδυνάμωση προκειμένου να αποφευχθούν μελλοντικές υποτροπές.
Εάν οι υποτροπές δεν αποφευχθούν και η παθολογική κατάσταση χαρακτηριστεί ως σύνδρομο πρόσκρουσης, τότε δεν μπορεί να προσφέρει θεραπεία η συντηρητική θεραπεία, ιδιαίτερα στον αθλητή. Σπανίως μπορεί να απαιτείται χειρουργική αντιμετώπιση και για ένα διάστρεμμα εάν έχει τραυματιστεί ο αρθρικός χόνδρος ή έχει επέλθει ρήξη της συνδέσμωσης.
Η χειρουργική θεραπεία του Συνδρόμου πρόσκρουσης ποδοκνημικής είναι η ελάχιστα επεμβατική τεχνική της αρθροσκόπησης για την αποκατάσταση των ενδοαρθρικών βλαβών. Η επέμβαση γίνεται με τοπική αναισθησία, ο ασθενής αναχωρεί από την κλινική αυθημερόν και το αποτέλεσμα αποκατάστασης είναι άριστο.
Με δύο πολύ μικρές τομές 0.5 χιλιοστών στο δέρμα, εισάγεται το αρθροσκόπιο που φέρει κάμερα και μικροεργαλεία που οδηγούνται στην άρθρωση. Γίνεται η αφαίρεση του ουλώδη ιστού και των ελεύθερων σωμάτων, ενώ σε περιπτώσεις όπου συνυπάρχουν χόνδρινες βλάβες εφαρμόζεται η τεχνική των μικροτρυπανισμών.
Τενοντίτιδα/ Ρήξη του αχιλλείου τένοντα
Η τενοντίτιδα του αχιλλείου τένοντα εκδηλώνεται με πόνο κατά την έγερση από το κρεβάτι και επιδεινώνεται από την καταπόνηση. Τις περισσότερες φορές είναι ψηλαφητή βλάβη ως μία πεπαχυσμένη περιοχή του αχιλλείου τένοντα.
Η θεραπεία της τενοντίτιδας του αχιλλείου είναι συντηρητική και περιλαμβάνει παγοθεραπεία, μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, ειδικά υποδήματα, φυσικοθεραπεία για την ενδυνάμωση του τένοντα.
Οι συχνές τενοντίτιδες προκαλούν εκφυλισμό των ιστών του τένοντα, τον καθιστούν αδύναμο και διευκολύνουν την ρήξη του.
Η ρήξη του αχίλλειου τένοντα εκδηλώνεται με ξαφνικό στην περιοχή της γαστροκνημίας. Το πόδι χάβει τη μυϊκή του δύναμη και αποκτά επώδυνη βάδιση.
Η διάγνωση γίνεται κατά την κλινική εξέταση από τον Ορθοπεδικό καθώς η βλάβη είναι ψηλαφητή. Με τον υπέρηχο υπολογίζεται η διάσταση μεταξύ των δύο άκρων του τραυματισμένου τένοντα, στοιχείο σημαντικό για τον τρόπο αντιμετώπισης.
Η χειρουργική επέμβαση είναι διαδερμική, με μία τομή 1 εκατοστού μακριά από τη ρήξη. Η επέμβαση διαρκεί περίπου 45 λεπτά. Γίνεται με τοπική αναισθησία για την απομάκρυνση των εκφυλισμένων ιστών του τένοντα και συρραφή του υπολοίπου υγιούς. Ο ασθενής αναχωρεί από την κλινική αυθημερόν.
Άλλες βλάβες
Άλλες βλάβες στους τένοντες που είναι αποτέλεσμα κυρίως υπερχρήσης λόγω άθλησης ή τραυματισμού είναι η τενοντίτιδα των περονιαίων τενόντων (βρίσκονται στην εξωτερική πλευρά της ποδοκνημικής άρθρωσης, πτώση των μεταταρσίων οστών (συνδέουν τα οστά του ταρσού με τις φάλαγγές των δακτύλων), πελματιαία απονευρωσίτιδα (φλεγμονή κοντά στο οστό της πτέρνας) κ.α.
