Το οστό της ωλένης έχει μια μεγάλη προεξοχή στο άνω άκρο, το ωλέκρανο. Η προσθιοπλάγια επιφάνεια είναι αρθρική και συμβάλλει στο σχηματισμό της τροχιλιακής εντομής, της αρθρικής επιφάνειας της ωλένης με τη τροχιλία του βραχιονίου.
Το κάταγμα ωλεκράνου συνήθως προκύπτει από απευθείας πτώση στην άκρη του αγκώνα. Επομένως, δεν είναι ασυνήθιστο το κάταγμα να συνοδεύεται από ανοιχτό τραύμα ή τουλάχιστον σοβαρή θλάση των μαλακών ιστών.
Ανάλογα με τον τύπο του κατάγματος, υπάρχουν διάφορες επιλογές χειρουργικής θεραπείας. Μόνο πολύ σπάνια μπορεί ένα κάταγμα ωλεκράνου να αντιμετωπιστεί συντηρητικά.
Το πλεονέκτημα της χειρουργικής φροντίδας είναι η άμεση πρακτική-σταθερή κατάσταση. Για τον ασθενή, αυτό σημαίνει ότι μπορεί πολύ γρήγορα να χρησιμοποιήσει ξανά τον αγκώνα του για τα απαραίτητα καθημερινά πράγματα χωρίς ακινητοποίηση γύψου.
Η επούλωση των οστών εμφανίζεται συνήθως μετά από τρεις έως τέσσερις μήνες. Η αφαίρεση των συχνά ενοχλητικών και ογκωδών μετάλλων, είτε πρόκειται για συρμάτινη ζώνη είτε για πλάκα, μπορεί επομένως να πραγματοποιηθεί αμέσως μετά την επούλωση του οστού.
Σε πολλές περιπτώσεις, τα κατάγματα ωλεκράνων μπορούν να ελεγχθούν με ταινίες τάσης.
Ωστόσο, εάν υπάρχει θρυμματισμένο κάταγμα ή πολύ ασταθής μορφή κατάγματος, προτιμάται η οστεοσύνθεση πλάκας με σύγχρονα γωνιακά σταθερά εμφυτεύματα. Η ανακατασκευή γίνεται με χρήση πλάκας σταθεροποίησης και πολλαπλών μίνι βιδών για την αποκατάσταση της αρθρικής επιφάνειας του ωλεκράνου.
